Podstawowe zasady wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego przyjmuje Biblię za swe jedyne credo i wyznaje podstawowe zasady wiary jako nauki płynące z Pisma Świętego. Zasady przedstawione poniżej obrazują rozumienie przez Kościół nauk Pisma Świętego. Jakiekolwiek zmiany w tych sformujłowaniach mogą być dokonane jedynie na Sesji Generalnej Konferencji Kościoła, gdy Kościół prowadzony jest Duchem Świętym w kierunku pełniejszego zrozumienia prawdy biblijnej lub też znajduje lepszy sposób wyrażenia w słowach nauk świętego Bożego Słowa.

1. Słowo Boże

Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu jest pisanym Słowem Bożym, przekazanym pod natchnieniem Bożym przez świętych mężów Bożych, którzy mówili i pisali pod wpływem Ducha Świętego. W tym Słowie Bóg przekazał ludziom wiedzę potrzebną do zbawienia. Pismo Święte jest nieomylnym objawieniem woli Bożej. Jest ono wzorcem charakteru, sprawdzianem doświadczenia, autorytatywnym przedstawieniem nauki wiary i godnym zaufania sprawozdaniem z działania Boga w historii (2 Piotra 1,20.21; 2 Tym. 3,16.17; Ps. 119,105; Przyp. Sal. 30,5.6; Izaj. 8,20; Jan 17,17; 1 Tes. 2,13; Hebr. 4,12).

2. Bóstwo

Bóg jest jeden: Ojciec, Syn i Duch Święty, jedność trzech wiekuiście współistniejących osób. Bóg jest nieśmiertelny, wszechmogący, wszechwiedzący, istniejący przed wszystkim i wszech-obecny. Jest On nieskończony i niepojęty przez ludzkie zrozumienie, a jednak znany dzięki objawieniu samego siebie. Godzien jest wiecznej czci, chwały i służby całego stworzenia (5 Moj. 6,4; Mat. 28,19; 2 Kor. 13,13; Efez. 4,4-6; 1 Piotra 1,2; 1 Tym. 1,17; Obj. 14,7).

3. Bóg Ojciec

Bóg wiekuisty, Ojciec, jest Stworzycielem, Źródłem, Wspomożycielem i Władcą całego stwo-rzenia. Jest On sprawiedliwy i święty, miłosierny i dobrotliwy, nieskory do gniewu i obfitujący w niezachwianą miłość i wierność. Przymioty i przejawy mocy ukazane w Synu i Duchu Świętym są także objawieniami Ojca (1 Moj. 1,1; Obj. 4,11; 1 Kor. 15,28; Jan 3,16; 1 Jana 4,8; 1 Tym. 1,17; 2 Moj. 34,6.7; Jan 14,9).

4. Bóg Syn

Bóg wieczny, Syn, ucieleśnił się w postaci Jezusa Chrystusa. Przez Niego zostały stworzone wszystkie rzeczy, objawiony został charakter Boży, dokonane zostało zbawienie ludzkości i osą-dzony został świat. Na wieki prawdziwy Bóg stał się także prawdziwym człowiekiem, Jezusem Chrystusem. Poczęty z Ducha Świętego, zrodzony został przez dziewicę Marię. Żył i doświadczał wszelkich pokus jako istota ludzka, dał jednak przykład doskonałej sprawiedliwości i miłości Boga. Przez cuda ukazał moc Bożą i zaświadczył, że jest obiecanym przez Boga Mesjaszem. Cierpiał i dobrowolnie zmarł na krzyżu za nasze grzechy i w naszym zastępstwie; powstał z martwych i wstąpił do nieba oraz podjął służbę w świątyni niebieskiej w naszej intencji. Powróci znowu w chwale, aby dokonać ostatecznego wybawienia swego ludu i wszystko odnowić (Jan 1,1-3.14; Kol. 1,15-19; Jan 10,30; 14,9; Rzym. 6,23; 2 Kor. 5,17-19; Jan 5,22; Łuk. 1,35; Filip. 2,5-11; Hebr. 2,9-18; 1 Kor. 15,3.4; Hebr. 8,1.2; Jan 14,1-3).

5. Bóg Duch Święty

Bóg wieczny, Duch Święty, współdziałał z Ojcem i Synem w dziele stworzenia, ucieleśnienia i odkupienia. To On inspirował pisarzy Pisma Świętego. On napełnił życie Chrystusa mocą. Działa na człowieka i przekonuje go, a tych, którzy odpowiadają na Jego działanie, odnawia i przemienia na podobieństwo Boga. Posłany przez Ojca i Syna, aby zawsze pozostać z Jego dziećmi, przekazuje Kościołowi dary duchowe, obdarzając go mocą świadczenia o Chrystusie, i w zgod-ności z Pismem Świętym prowadzi do całkowitej prawdy (1 Moj. 1,1.2; Łuk. 1,35; 4,18; Dz. Ap. 10,38; 2 Piotra 1,21; 2 Kor. 3,18; Efez. 4,11.12; Dz. Ap. 1,8; Jan 14,16-18.26; 15,26.27; 16,7-13).

6. Stworzenie

Bóg jest Stworzycielem wszechrzeczy, przekazującym na kartach Pisma Świętego auten-tyczny opis swego twórczego dzieła. W sześciu dniach uczynił Pan „niebo i ziemię” i wszystkie istoty żyjące na ziemi i odpoczął w dniu siódmym pierwszego tygodnia. W ten sposób ustanowił sabat (sobotę) wieczną pamiątką swego ukończonego dzieła stworzenia. Pierwszy mężczyzna i kobieta uczynieni zostali na podobieństwo Boga jako koronne dzieło aktu stworzenia, otrzymując władanie nad ziemią i obowiązek troski o nią. Stworzony świat był „bardzo dobry” i objawiał chwałę Boga (1 Moj. 1; 2; 2 Moj. 20,8-11; Ps. 19,1-6; 33,6.9; 104; Hebr. 11,3).

7. Natura człowieka

Mężczyzna i kobieta stworzeni zostali na podobieństwo Boga, z własną osobowością, obda-rzeni mocą i wolnością myśli oraz czynu. Chociaż zostali stworzeni jako istoty wolne, stanowiące niepodzielną jedność ciała, umysłu i duszy, są jednak zależni od Boga we wszystkim, co dotyczy życia. Gdy nasi pierwsi rodzice okazali nieposłuszeństwo Bogu, zaprzeczyli swej zależności od Niego i stracili swą wysoką pozycję, jaką za łaską Boga zajmowali. Obraz Boga w nich uległ zatraceniu, zaczęli podlegać śmierci. Ich potomkowie odziedziczyli tę upadłą naturę i jej konsekwencje. Rodzą się ze słabościami i skłonnościami do zła. Lecz Bóg w Chrystusie pojednał świat z sobą i przez działanie swojego Ducha przywraca skruszonym śmiertelnikom podobieństwo do Stwórcy. Ludzie są stworzeni, by przynosić chwałę Bogu, są wezwani do miłowania Go i siebie nawzajem, oraz do troszczenia się o swe otoczenie (1 Moj. 1,26-28; 2,7; Ps. 8,4-9; Dz. Ap. 17,24-28; 1 Moj. 3; Ps. 51,6; Rzym. 5,12-17; 2 Kor. 5,19.20; Ps.51,11; 1 Jana 4,7.8.11.20;1 Moj. 2,15).

8. Wielki bój

Cała ludzkość włączona jest w wielki konflikt rozgrywający się między Chrystusem a sza-tanem, który dotyczy charakteru Boga, Jego prawa i władzy nad wszechświatem. Konflikt ten powstał w niebie, kiedy to stworzona przez Boga istota, obdarzona wolnością wyboru, stała się przez wywyższenie samej siebie szatanem, przeciwnikiem Boga, doprowadzając do buntu część aniołów. Szatan wprowadził na świat ducha buntu, gdy zwiódł Adama i Ewę. Ten upadek człowieka spowodował zniszczenie obrazu Bożego w ludzkości, nieporządek w stworzonym świecie i w końcu zniszczenie świata podczas potopu. Całe stworzenie świadczy, że ziemia stała się areną światowego konfliktu, z którego w końcu Bóg miłości wyjdzie w pełni usprawiedliwiony. Jako pomoc dla swego ludu w czasie wielkiego boju Chrystus posyła Ducha Świętego i wiernych aniołów, aby prowadzili, strzegli i podtrzymywali go na drodze zbawienia (Obj. 12,4-9; Izaj. 14,12-14; Ez. 28,12-18; 1 Moj. 3; Rzym. 1,19-32; 5,12-21; 8,19-22; 1 Moj. 6-8; 2 Piotra 3,6; 1 Kor.4,9; Hebr. 1,14).

9. Życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa

W doskonałym posłuszeństwie Chrystusa wobec woli Bożej, Jego cierpieniu, śmierci i zmar-twychwstaniu Bóg przewidział jedyną możliwość zadośćuczynienia za ludzkie grzechy, dzięki czemu ci, którzy z wiarą przyjmują to zadośćuczynienie, mogą otrzymać życie wieczne, a całe stworzenie może lepiej zrozumieć nieograniczoną i świętą miłość Stworzyciela. Owo doskonałe zadośćuczynienie wy-wyższa sprawiedliwość prawa Bożego i łaskawość Bożego charakteru, potępia bowiem nasze grzechy i daje nam jednocześnie przebaczenie. Śmierć Chrystusa miała charakter zastępczy, ekspiacyjny, pojednawczy i przekształcający. Zmartwychwstanie Chrystusa ogłasza zwycięstwo nad mocami zła, a tym, którzy przyjmują pojednawczą ofiarę Chrystusa, daje zapewnienie ostatecznego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Ogłasza nadto, że Jezus Chrystus jest Panem, przed którym skłoni się każde kolano na niebie i na ziemi (Jan 3,16; Iz. 53; 1 Piotra 2,21.22; 1 Kor. 15,3.4.20-22; 2 Kor. 5,14.15.19-21; Rzym. 1,4; 3,25; 4,25; 8,3.4; 1 Jana 2,2; 4,10; Kol.2,15; Filip.2,6-11).

10. Doświadczenie zbawienia

W swej nieograniczonej miłości i łasce Bóg uczynił Chrystusa, który nie znał grzechu, grzechem za nas, tak, że my w Nim możemy się stać sprawiedliwością Bożą. Prowadzeni przez Ducha Świętego odczuwamy nasze potrzeby, uświadamiamy sobie swą grzeszność, porzucamy przewinienia i żyjemy życiem wiary w Jezusa jako Pana i Chrystusa, Zastępcę i Wzór. Tę przyjmującą zbawienie wiarę otrzymujemy dzięki boskiej mocy Biblii, jako dar Bożej łaski. Przez Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni, a także przyjęci za synów i córki Boże, wyzwoleni spod panowania grzechu. Dzięki mocy Ducha jesteśmy nowo narodzeni i uświęceni. Duch Święty odnawia nasze umysły, wpisuje Boże prawo miłości w nasze serca i uzdalnia nas do prowadzenia świętego życia. Będąc w Nim, uczestniczymy w Jego świętej naturze i mamy pewność zbawienia, teraz i podczas sądu (2 Kor. 5,17-21; Jan 3,16; Gal. 1,4; 4,4-7; Tyt. 3,3-7; Jan 16,8; Gal. 3,13.14; 1 Piotra 2,21.22; Rzym. 10,17; Łuk. 17,5; Mar. 9,23.24; Efez. 2,5-10; Rzym. 3,21-26; Kol. 1,13.14; Rzym. 8,14-17; Gal. 3,26; Jan 3,3-8; 1 Piotra 1,23; Rzym. 12,2; Hebr. 8,7-12; Ez. 36,25-27; 2 Piotra 1,3.4; Rzym. 8,1-4; 5,6-10).

11. Wzrastanie w Chrystusie

Oddając życie na krzyżu, Jezus zatryumfował nad siła mi zła. Ten, który podczas swojej ziemskiej działalności panował nad demonicznymi duchami, ostatecznie przełamał ich moc i przypieczęto-wał ich zagładę. Kiedy chodzimy z Nim w pokoju, radości i pewności Jego miłości, wówczas tryumf Jezusa daje nam zwycięstwo nad siłami zła, które stale dążą do panowania nad nami. Stale oddani Jezusowi jako naszemu Zbawicielowi i Panu, zostajemy uwolnieni od ciężaru naszych złych uczynków z przeszłości. Nie jesteśmy skazani na życie w ciemności, lęku przed złymi mocami, nieświadomości i poczucia bezsensowności, jakie wynikają z naszej wcześniejszej egzystencji. W tej nowej wolności w Jezusie zostajemy powołani do wzrastania na podobieństwo Jego charakteru, trwając w codziennej łączności z Nim przez modlitwę, karmienie się Jego słowem, rozmyślanie o Nim i Jego opatrzności, śpiewanie na Jego chwałę, uczestniczenie we wspólnych nabożeństwach i udział w misji Kościoła. Kiedy w służbie miłości działamy dla dobra bliźnich i wydajemy świadectwo Jego zbawienia, wówczas Jego stała obecność przez Ducha Świętego przekształca każdą chwilę i każde zadanie w duchowe doświadczenie (Ps. 1,1.2; 23,4; 77,12.13; Kol. 1,13.14; 2,6.14.15; Łuk. 10,17-20; Efez. 5,19.20; 6,12-18; 1 Tes. 5,23; 2 Piotra 2,9; 3,18; 2 Kor. 3,17.18; Fil. 3,7-14; 1 Tes. 5,16-18; Mat. 2025-28; Jan 20,21; Gal. 5,22-25; Rzym. 8,38.39; 1 Jana 4,4; Hebr. 10,25).

12. Kościół

Kościół jest społecznością wierzących, którzy  przyznają się do Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Podobnie jak lud Boży czasów Starego Testamentu, my również jesteśmy powołani ze świata i łączymy się  celem wspólnego uczestniczenia w wielbieniu Boga, braterstwie, społecznym studiowaniu Słowa Bożego, uroczystym obchodzeniu pamiątki Wieczerzy Pańskiej,  służbie dla całej ludzkości i ogólnoświatowym zwiastowaniu ewangelii. Autorytet Kościoła pochodzi od Chrystusa, który jest wcielonym Słowem, i z Pisma Świętego, które jest spisanym Słowem Bożym. Kościół jest Bożą rodziną. Przyjęci przez Niego jako dzieci, wierni Jego Kościoła żyją na zasadach nowego przymierza. Kościół jest ciałem Chrystusowym, wspólnotą wiary, której Głową jest sam Chrystus. Kościół jest oblubienicą, za którą Chrystus umarł, aby ją uświęcić i oczyścić. Podczas swego zwycięskiego powrotu przyjmuje ją Chrystus jako wspaniały Kościół wierzących wszystkich wieków, odkupionych przez Jego cenną krew, bez skazy i plamy, święty i nieskalany (1 Moj. 12,3; Dz. Ap. 7,38; Efez. 4,11-15; 3,8-11; Mat. 28,19.20; 16,13-20; 18,18; Efez. 2,19-22; 1,22.23; 5,23-27; Kol. 1,17.18).

13. Ostatek i jego misja

Powszechny Kościół Boży składa się z tych, którzy prawdziwie wierzą w Chrystusa, jednakże w czasach końca, podczas ogólnego odstępstwa, powołane są „ostatki” zachowujące przykazania Boże i mające wiarę Jezusa. Te właśnie „ostatki” zwiastują nadejście godziny sądu, ogłaszają zbawienie w Chrystusie i zapowiadają bliskie Jego powtórne przyjście. Poselstwo to aniołowie występuje w symbolu trzech aniołów z Objawienia (r. 14) I związane jest  nierozerwalnie z dziełem sądu w niebie, na ziemi zaś uwidocznia się w dziele pokuty i odnowy. Każdy wierzący wezwany jest do osobistego uczestnictwa w tym ogólnoświatowym posłannictwie (Obj. 12,17; 14,6-12; 18,1-4; 2 Kor. 5,10; Judy 3.14; 1 Piotra 1,16-19; 2 Piotra 3,10-14; Obj. 21,1-14).

14. Jedność ciała Chrystusowego

Kościół jest jednym ciałem z wieloma członkami, powołanymi z każdego narodu, pokolenia, języka i ludu. W Chrystusie jesteśmy nowym stworzeniem. Nie mogą nas dzielić różnice rasowe, kulturowe, oświatowe i narodowościowe, nie może podziału również istnieć podział na mniejszych i większych, bogatych i biednych, mężczyzn i kobiety. Wszyscy jesteśmy równi w Chrystusie, który przez jednego Ducha połączył nas w jedną wspólnotę ze sobą i każdym z nas. Powinniśmy zatem usługiwać i przyjmować usługiwanie bez wyróżnień i ograniczeń. Dzięki objawieniu Jezusa Chrystusa w Piśmie Świętym dzielimy wspólnie tę samą wiarę i nadzieję i uczestniczymy w tym samym posłannictwie dla wszystkich. Ta wspólnota ta ma swoje źródło w jedności Trójjedynego Boga, który przyjął nas za swoje dzieci (Rzym. 12,4.5; 1 Kor. 12,12-14; Mat. 28,19.20; Ps. 133,1; 2 Kor. 5,16.17; Dz. Ap. 17,26.27; Gal. 3,27.29; Kol. 3,10-15; Efez. 4,14-16; 4,1-6; Jan 17,20-23).

15. Chrzest

Przez chrzest wyznajemy wiarę w śmierć oraz zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa i zaświad-czamy o swej śmierci dla grzechu, a również o swym  postanowieniu kroczenia życia odnowiony życiu. W ten sposób uznajemy Chrystusa za Pana i Zbawiciela, stajemy się też Jego ludem i przy-jęci zostajemy w poczet wiernych Jego Kościoła. Chrzest jest symbolem połączenia z Chrystusem, przebaczenia grzechów i otrzymania Ducha Świętego. Obrzędu tego dokonuje się przez zanurzenie w wodzie, po wyznaniu wiary w Jezusa i widocznej skrusze za popełnione grzechy. Poprzedzać go winno zapoznanie się z naukami Pisma Świętego i ich przyjęcie (Rzym. 6,1-6; Kol. 2,12.13; Dz. Ap. 16,30-32; 22,16; 2,38; Mat. 28,19.20).

16. Wieczerza Pańska

Wieczerza Pańska jako wyznanie wiary w Jezusa jest uczestnictwem w symbolach ciała i krwi Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela. W wspólnoty tym przeżyciu religijnym zgromadzonych współwyznawców Chrystus jest obecny, aby spotkać się ze swym ludem i wzmocnić go. Uczestnicząc w owym obrzędzie, radośnie zwiastujemy śmierć Pańską aż do powtórnego przyjścia Chrystusa. Przygotowanie się do Wieczerzy polega na dokonaniu rachunku sumienia, skrusze i wyznaniu grzechów. Mistrz ustanowił obrządek umywania nóg na znak ponownego oczyszczenia się, a równocześnie jako wyraz gotowości służenia bliźniemu na wzór uniżenia się Chrystusa oraz w tym celu, aby pojednać nasze serca w miłości braterskiej. Uczestniczenie w tym obrządku jest dostępne wszystkim wierzącym chrześcijanom (1 Kor. 10,16.17; 11,23-29; Mat. 26,17-31; Obj. 3,20; Jan 6,48-63; 13,1-17).

17. Dary duchowe i posługiwanie

Bóg obdarza wiernych swego Kościoła wszystkich czasów darami duchowymi, z których każdy wyznawca powinien obficie korzystać w posłudze miłości dla wspólnego dobra Kościoła i ludzkości. Dary nadane przez Ducha Świętego, który je rozdziela każdemu indywidualnie, jak chce, zapewniają wszelkie uzdolnienia i posługi potrzebne Kościołowi do spełnienia wyznaczonych mu przez Boga funkcji. Według Pisma Świętego, dary te obejmują takie posługi jak wiara, uzdrawianie, proroctwo, głoszenie, nauczanie, zarządzanie, pojednanie, współczucie, ofiarność i służba miłosierdzia oraz  niesienie pomocy i zachęty ludziom. Niektórzy wyznawcy powołani są przez Boga i uzdolnieni przez Ducha Świętego do spełniania funkcji uznanych przez Kościół w posłudze duszpasterskiej, ewangelizacyjnej, apostolskiej i nauczycielskiej, szczególnie potrzeb-nych do przygotowania wiernych do służby, do budowania Kościoła aż po jego duchową dojrzałość i wzmocnienie jedności wiary oraz znajomości Boga. Gdy wyznawcy korzystają z tych darów jako wierni szafarze rozlicznych łask Bożych, to Kościół zabezpieczony jest przed destruktywnym wpływem fałszywej nauki, jego wzrost ma swe źródło w Bogu,  buduje się w wierze i miłości (Rzym. 12,4-8; 1 Kor. 12,9-11.27.28; Efez. 4,8.11-16; Dz. Ap. 6,1-7; 1 Tym. 2,1-3; 1 Piotra 4,10.11).

18. Dar proroctwa

Jednym z darów Ducha Świętego jest proroctwo. Dar ten, będący znakiem wyróżniającym Kościół ostatków, objawił się w posłannictwie Ellen G. White. Pisma jej — służebnicy Pańskiej —są stałym i autorytatywnym źródłem prawdy, dostarczającym Kościołowi pociechy, myśli przewodnich, wskazówek i dających szansę poprawy. Wyraźnie zaświadczają także, iż Biblia jest regułą, według której winny być oceniane wszystkie nauki i doznania religijne (Joel 3,1.2; Dz. Ap. 2,14-21; Hebr. 1,1-3; Obj. 12,17; 19,10).

19. Prawo Boże

Wielkie zasady prawa Bożego zostały zawarte w dziesięciu przykazaniach i zilustrowane życiem Jezusa. Wyrażają miłość Bożą, Jego wolę i cel dotyczący ludzkiego postępowania oraz stosunków międzyludzkich, i obowiązują ludzi żyjących we wszystkich stuleciach. Normy te są podstawą przymierza Boga ze swym ludem i probierzem na sądzie Bożym. Dzięki Duchowi Świętemu wskazują na grzech i budzą uczucie potrzeby Zbawiciela. Zbawienie jest w całości darem łaski, nie wynikiem uczynków, jednakże jego owocem jest posłuszeństwo wobec przykazań. Posłuszeństwo to rozwija charakter chrześcijański i prowadzi do pomyślności. Jest dowodem naszej miłości wobec Pana, jak również naszego zainteresowania bliźnimi. Posłuszeństwo wynikające z wiary ukazuje Chrystusową moc przekształcającą życie i tym samym wzmacnia chrześcijańskie świadectwo o Bogu (2 Moj. 20,1-17; Ps. 40,7.8; Mat. 22,36-40; 5 Moj. 28,1-14; Mat. 5,17-20; Hebr. 8,8-10; Jan 15,7-10; Efez. 2,8-10; 1 Jana 5,3; Rzym. 8,1-4; Ps. 19,7-13).

20. Sabat

Dobroczynny Stwórca po sześciu dniach dzieła stworzenia odpoczął siódmego dnia, ustanawiając sobotę pamiątką stworzenia dla wszystkich ludzi. Czwarte przykazanie niezmiennego prawa Bożego nakazuje przestrzeganie soboty, siódmego dnia, jako dnia odpoczynku, czci i służ-by, zgodnie z nauką i przykładem Jezusa, Pana sabatu. Sobota jest dniem radosnej społeczności z Bogiem i bliźnimi. Jest także symbolem naszego odkupienia w Chrystusie, znakiem uświęcenia, poręką naszej przynależności do Boga oraz przedsmakiem wiecznej przyszłości w Królestwie Bożym. Sobota jest ustanowionym znakiem wiekuistego przymierza między Bogiem a Jego ludem. Radosne przestrzeganie tego czasu od wieczora do wieczora, od zachodu do zachodu, jest uczczeniem boskiego dzieła stworzenia i odkupienia (1 Moj. 2,1-3; 2 Moj. 20,8-11; Łuk. 4,16; Izaj. 56,6.7; 58,13.14; Mat. 12,1-12; 2 Moj. 31,12-17; Ez. 20,12.20; 5 Moj. 5,12-15; Hebr. 4,1-11; 3 Moj. 23,32; Mar. 1,32).

21. Szafarstwo

Jesteśmy szafarzami dóbr Bożych, obdarzonymi przez Niego czasem i możliwościami, uzdol-nieniami i dobrami materialnymi, błogosławieństwami ziemi i jej zasobów. Jesteśmy wobec Niego odpowiedzialni za właściwe używanie tego wszystkiego. Boże prawo własności uznajemy przez wierną Jemu i bliźnim służbę, i poprzez oddawanie dziesięcin oraz darów dla zwiastowania Ewangelii, jak również wsparcia i rozwoju Jego Kościoła. Szafarstwo jest przywilejem danym nam przez Boga, abyśmy wzrastali w miłości i zwyciężali egoizm i chciwość. Szafarz cieszy się z błogo-sławieństw, które otrzymują inni dzięki jego wierności (1 Moj. 1,26-28; 2,15; 1 Kron. 29,14; Agg. 1,3-11; Mal. 3,8-12; 1 Kor. 9,9-14; Mat. 23,23; 2 Kor. 8,1-15; Rzym. 15,26.27).

22. Chrześcijańskie zachowanie

Zostaliśmy powołani, aby stać się ludem pobożnym, myślącym, wrażliwym, działającym zgod-nie z zasadami nieba. Aby więc Duch Boży mógł w nas odtworzyć charakter naszego Pana, winni-śmy poświęcić swe życie tym tylko sprawom, które wprowadzają w nasze życie chrześcijańską czystość, zdrowie i radość. Oznacza to, że nasze przyjemności i rozrywki powinny wyrażać najwyższy poziom chrześcijańskiego smaku i piękna. Uwzględniając różnice kulturowe, powinni-śmy dbać o to, aby nasz ubiór odznaczał się prostotą, skromnością i czystością, był odpowiedni dla tych, których prawdziwe piękno leży nie w wyglądzie zewnętrznym, lecz w niezniszczalnym klejnocie łagodnego i cichego ducha. Oznacza to także, że powinniśmy dbać o nasze ciała, ponieważ są świątynią Ducha Świętego. Dostarczając ciału odpowiedniego ruchu i odpoczynku, mamy również stosować możliwie najzdrowszą dietę i wstrzymywać się od pokarmów określonych w Piśmie Świętym jako nieczyste. Ponieważ napoje alkoholowe, tytoń i niewłaściwie stosowanie środków leczniczych, narkotyki, są szkodliwe dla naszego ciała, mamy się od nich wstrzymywać. Natomiast powinniśmy angażować się w to wszystko, co prowadzi nasze myśli i ciało do posłuszeństwa Chrystusowi, który pragnie, aby nasze życie było pełnowartościowe, szczęśliwe i dobre (Rzym. 12,1.2; 1 Jana 2,6; Efez. 5,1-21; Filip. 4,8; 2 Kor. 10,5; 6,14 — 7,1; 1 Piotra 3,1-4; 1 Kor. 6,19.20; 10,31; 3 Moj. 11,1-47; 3 Jana 2).

23. Małżeństwo i rodzina

Małżeństwo zostało ustanowione przez Boga w Edenie i potwierdzone przez Jezusa jako związek na całe życie między mężczyzną i kobietą w partnerstwie i miłości. Dla chrześcijanina związek małżeński to połączenie się zarówno z Bogiem, jak i ze współmałżonkiem, toteż powinni się łączyć tylko tacy partnerzy, których łączy wspólnota wiary. Wzajemna miłość, godność, szacunek i odpowiedzialność są podstawą związku, który przecież ma odzwierciedlać miłość, świętość, bliskość i trwałość więzów, jakie łączą Chrystusa z Jego Kościołem. Jeżeli chodzi o rozwód, to Jezus pouczył, że osoba, która rozwodzi się ze współmałżonkiem — z wyjątkiem wszeteczeństwa — i wstępuje ponownie w związek małżeński, popełnia cudzołóstwo. Chociaż niektóre związki rodzinne dalekie są od idealnych, to jednak małżonkowie, którzy złączeni są ze sobą w Chrystusie, mogą osiągnąć jedność w miłości, dzięki prowadzeniu przez Ducha Świętego i pomocy Kościoła. Bóg błogosławi rodzinie i pragnie, aby jej członkowie nawzajem sobie pomagali, aż do osiągnięcia całkowitej dojrzałości. Rodzice powinni wychować swoje dzieci w mi-łości i posłuszeństwie dla Pana. Własnym przykładem i słowem powinni uczyć je, że Chrystus jest miłosiernym, ale wymagającym wychowawcą, że jest zawsze łagodny i opiekuńczy oraz pragnie, aby stały się członkami Jego ciała, a więc Bożą rodziną. Zacieśnienie więzów rodzinnych jest jedną z zasadniczych cech końcowego poselstwa (1 Moj. 2,18-25; Mat. 19,3-9; Jan 2,1-11; 2 Kor. 6,14; Efez. 5,21-33; Mat. 5,31.32; Mar. 10,11.12; Łuk. 16,18; 1 Kor. 7,10.11; 2 Moj. 20,12; Efez. 6,1-4; 5 Moj. 6,5-9; Przyp. Sal. 22,6; Mal. 3,23.24).

24. Służba Chrystusa w niebieskiej świątyni

W niebie znajduje się świątynia, prawdziwy przybytek, który zbudował Pan, a nie człowiek. W niej właśnie Chrystus usługuje dla nas, udostępniając wierzącym dobro swej pojednawczej ofiary złożonej ongiś za wszystkich na krzyżu. Jezus został ustanowiony naszym wielkim Arcykapłanem i zaczął swoją wstawienniczą służbę w chwili wniebowstąpienia. W roku 1844, przy końcu proroczego okresu 2300 lat, przystąpił do drugiej i ostatniej fazy swej pojednawczej służby. Jest to dzieło zaocznej fazy sądu Bożego (tę fazę sądu nazywa się także sądem przedadwentowym — przyp. red.), stanowiącej składową część w dziele ostatecznego i całko-witego rozprawienia się z grzechem; symbolizowało ją zaś oczyszczenie starotestamentalnej świątyni hebrajskiej w Dniu Pojednania. W posłudze kapłańskiej o wymowie symbolicznej świątynia była oczyszczana przez krew ofiar zwierzęcych,  rzeczy niebieskie natomiast miały być oczyszczone doskonałą ofiarą krwi Jezusa. Ten sąd ukazuje istotom niebiańskim, że kto spośród umarłych zasnął w Chrystusie, jest godzien dzięki Niemu wziąć udział w pierwszym martwych-wstaniu. Ukazuje także, że ten, kto spośród żywych trwa w Chrystusie, zachowuje przykazania Boże i ma wiarę Jezusa, jest tym samym gotówaby być wziętym do Jego wiecznego Królestwa. Sąd ten potwierdzi sprawiedliwość Bożą w zbawieniu tych, którzy wierzą w Jezusa. Ogłasza, że ci, którzy pozostaną wierni Bogu, otrzymają Jego Królestwo. Ukończenie przez Chrystusa arcykapłańskiej posługi w świątyni niebiańskiej wyznaczy koniec czasu łaski dla ludzi przed powtórnym Jego przyjściem (Hebr. 8,1-5; 4,14-16; 9,11-28; 10,19-22; 1,3; 2,16.17; Dan. 7,9-27; 8,13.14; 9,24-27; 4 Moj. 14,34; Ez. 4,6; 3 Moj. 16; Obj. 14,6.7; 20,12; 14,12; 22,12).

25. Powtórne przyjście Chrystusa

Powtórne przyjście Chrystusa jest błogosławioną nadzieją Kościoła i wspaniałym ukoronowa-niem ewangelii. Przyjście Zbawiciela będzie rzeczywiste, osobiste, widzialne i ogólnoświatowe. Gdy  powróci, sprawiedliwi spośród umarłych zostaną wzbudzeni z martwych i wspólnie ze spra-wiedliwymi  żyjącymi zostaną uwielbieni i  przeniesieni do nieba, a  niesprawiedliwi umrą. Niemal całkowite wypełnienie się większości proroctw, łącznie z obecnym stanem świata, wskazuje na to, że powrót Chrystusa jest bliski. Czas tego wydarzenia nie został objawiony, dlatego zawsze powinniśmy być gotowi (Tyt. 2,13; Hebr. 9,28; Jan 14,1-3; Dz. Ap. 1,9-11; Mat. 24,14; Obj. 1,7; Mat. 24,43.44; 1 Tes. 4,13-18; 1 Kor. 15, 51-54; 2 Tes. 1,7-10; 2,8; Obj. 14,14-20; 19,11-21; Mat. 24; Mar. 13; Łuk. 21; 2 Tym. 3,1-5; 1 Tes. 5,1-6).

26. Śmierć i zmartwychwstanie

Zapłatą za grzech jest śmierć. Lecz Bóg, który jedynie jest nieśmiertelny, zapewnia życie wieczne odkupionym. Aż do tego czasu śmierć jest dla ludzi stanem nieświadomości. Gdy Chrystus, który jest naszym życiem, pojawi się, sprawiedliwi wzbudzeni z martwych i sprawiedliwi żyjący zostaną uwielbieni oraz wzięci do nieba, aby tam spotkać swego Pana. Wtóre martwych-wstanie — niesprawiedliwych,  będzie mieć miejsce tysiąc lat później (Rzym. 6,23; 1 Tym. 6,15.16; Kazn. Sal. 9,5.6; Ps. 143,3.4; Jan 11,11-14; Kol. 3,4; 1 Kor. 15,51-54; 1 Tes. 4,13-17; Jan 5,28.29; Obj. 20,1-10).

27. Milenium i koniec grzechu

Milenium to tysiącletnie królowanie Chrystusa z Jego świętymi w niebie, w czasie pomiędzy pierwszym a drugim zmartwychwstaniem. W tym czasie, gdy grzeszni umarli będą sądzeni, ziemia będzie zupełnie pusta; bez żyjących mieszkańców, zajmowana będzie jedynie przez szatana i jego aniołów. Przy końcu tego okresu Chrystus wraz ze swoimi świętymi i świętym miastem zstąpi z nieba na ziemię. Wtedy zostaną wzbudzeni z martwych niesprawiedliwi umarli i wspólnie z szatanem oraz jego aniołami otoczą to miasto, lecz wówczas ogień Boży pochłonie ich i oczyści ziemię. W ten sposób wszechświat na zawsze uwolniony zostanie od grzechu i grze-szników (Obj. 20; 1 Kor. 6,2.3; Jer. 4,23-26; Obj. 21,1-5; Mal. 3,19; Ez. 28,18.19).

28. Nowa Ziemia

Na Nowej Ziemi, na której sprawiedliwość zamieszka, Bóg da wieczny dom odkupionym, a otoczenie uczyni doskonałym dla wiecznego życia, miłości, szczęścia i nauki w Jego obecności. Tutaj bowiem sam Bóg zamieszka ze swoim ludem, a ból i śmierć przeminą. Wielki bój zostanie zakończony i grzechu więcej nie będzie. Cała przyroda, ożywiona i nieożywiona, przyzna, że Bóg jest miłością; On też królować będzie na wieki. Amen (2 Piotra 3,13; Izaj. 35; 65,17-25; Mat. 5,5; Obj. 21,1-7; 22,1-5; 11,15).